"REZYDENCJA" LAURA MCHUGH

Akcja początkowo jest powolna, Arden wspomina swoje dzieciństwo, relacje rodzinne, pierwsze miłostki i porażki, opowiada o feralnym dniu, który zmienił cały jej dotychczasowy świat. Kobieta próbuje uporać się z przeszłością, ciągle żywi nadzieje, że jej siostry żyją i czekają na odnalezienie, ale czy wspomnienia są zawodne? Czy małe dziecko może obiektywnie spojrzeć na zaistniałą sytuację? Czy było manipulowane?

Adren żyje w przekonaniu, że siostry zostały porwane i chodź głównemu podejrzanemu nie udowodniono winy, nie znaleziono dziewczynek żywych, ani martwych to kobieta jest pewna, że to on zawinił, bo widziała bliźniaczki w jego złotym samochodzie. Gdy po wielu latach dziedziczy dom gdzie doszło do tragedii stara się odkryć prawdę, bo wierzy, że to ją wyzwoli i da szansę na lepsze jutro. Jest sceptycznie nastawiona do młodego detektywa, który stara rozwikłać stare sprawy, ale gdy przedstawia Adren swoją teorie i pokazuje zdjęcia z feralnego dnia kobieta zaczyna zastanawiać się czy jej pamięć jest czasem zawodna.

Na jaw wychodzą sekrety: zdrady, aborcja dziecka, konflikt z prawem i uzależnienia, depresja i stany lękowe. Wszystko to sprawia, że sprawcą może być ktoś z najbliższego otoczenia, a rodzina wcale nie jest już taka idealna, komu więc zaufać skoro w koło sami wrogowie?

Historia początkowo mnie nie porwała, bo szła w leniwym tempie, za dużo wspomnień, smutków i żalów, ale po czasie nabiera tempa i jedna tajemnica goni kolejną. Mam swoje podejrzenia i typy, niektóre wydają mi się zbyt oczywiste więc po kolei odrzucam osoby, jedno spostrzeżenie nasuwa mi się od początku i tu mam kolejną zagwozdkę, bo autorka zostawia nas w lekkim zawieszeniu, niby wyjaśnia całą sytuacje, ale zostaje to małe ale... Dla mnie odpowiedź jest jedna... ciekawa jestem czy ktoś czytał i czy nie chce się ze mną podzielić refleksjami z lektury?

Za egzemplarz dziękuję: