"DUSZĄCY ZAPACH BZU" EWELINA MARIA MANTYCKA

"Duszący zapach bzu" przenosi nas do przepięknego dworku na Ogrodowej, do wspomnień o prababce Rozalii, która swoją determinacją, krwią i rozumem walczyła o to miejsce, nie było to łatwe zadanie, bo panował stan wojenny, a kobieta była osamotniona z małym dzieckiem i koszmarami, każdy kolejny dzień był dla nich wyzwaniem, ale dzięki temu możemy poznawać rodzinę z Ogrodowej z pokolenia na pokolenie ich życie nie zawsze było kolorowe, bo nie tylko żyją plotkami na temat "szalonej wiedźmy" która chciała otruć całą wieś, ale i tragedią gdzie zginęła mała dziewczynka, a jej śmierć nie do końca została wyjaśniona.

Pierwsze kroki stawia tu Lilka, która została przygarnięta do dworku wraz z swoją małą córeczką, chcąc zapomnieć o przeszłości próbuje się otworzyć na nowy związek z Fabianem o ich perypetiach można przeczytać z pierwszej części "Słoneczniki po burzy" tu jest tego kontynuacja - walka o zaufanie i akceptacje zaistniałych sytuacji, niepewność.

Ta część skupia dużą uwagę na Klaudii, która nie potrafi pogodzić się ze śmiercią swojej siostry - szuka przyczyny i skutek, nie wierzy w nieszczęśliwy wypadek. Próbuje dostać się do akt, jej taktyka jest odważna - czy osiągnie wyznaczony cel?

Nie zabraknie zabawnych perypetii z dorastającymi bliźniakami, ich dialogi, psikusy i wyczyny są oryginalne i wywołują uśmiech. Przeszłość miesza się z teraźniejszością. Wesołe momenty z tym co smutne i boli, ale takie jest życie, nie może być zawsze dobrze, ale gdy rodzina się wspiera zawsze można wyjść obronną ręką, bo chodź jest źle ktoś się znajdzie by przytulić i porozmawiać ta historia o tym opowiada o potędze miłości, odwagi i determinacji, o ludziach o wielkim sercu i chęci przetrwania, wlewa optymizm. Prosty język, a okładka zachwyca i przyciąga wzrok.

Za egzemplarz dziękuję: