"UZALEŻNIONA" JUSTYNA CHROBAK

Uzależnienie... tak czasem bywa, że człowiek w którymś momencie przekracza granice, gdzie pożądanie przeradza się w chęć poznania człowieka na innych płaszczyznach, na szarej codzienności, nie ułatwia fakt, że partner to gorący kochanek, ale i służy pomocną dłonią i ociera łzy gdy smutno i źle, ale gdy padają magiczne słowa, ktoś kuli ogon i ucieka, bo nie chce związku, zobowiązań. Ty stajesz się zabawką łaknącą obecności i dotyku, jesteś marionetką, bo to dana osoba pociąga za sznurki, wyznacza terminy spotkań, okazuje cień zainteresowania, by potem milczeć.

Natalia tkwi w takim związku bez zobowiązań, ma nadzieję, że kiedyś partner dojrzeje i będzie chciał trwać przy jej boku. Zastanawiacie się ile można czekać na miłość? Tytuł "UZALEŻNIENIE" mówi wszystko, bo kobieta zatraca się w ramionach Mateusza, pragnie się z nim spotykać, bo ciepło które od niego otrzymuje starcza by myśleć, że któregoś dnia będzie inaczej. Natalia wpada w wir namiętności i pragnienia bliskości za wszelką cenę, nawet upodlenia i przymykania oczu na pewne sprawy. Tam gdzie grają uczucia, zauroczenie i miłość nic nie jest proste, bo sama kobieta mówi, że to ostatni raz... po czym kolejny telefon, wizyta i Mateusz znowu ma ją w garści, wie jakich słów użyć, jak zagrać na uczuciach, by kobieta traciła zapał na nowe lepsze życie.

Nie pomogą żadne żale, pretensje, wymówki, widok innej kobiety przy boku Mateusza, rozsądek przegrywa z sercem. Jak zatem wyrwać się z otchłani, z dziwnej relacji, która nie ma szans na przyszłość? Czy nowa osoba zapewni bezpieczeństwo i zaufanie? Czy można jeszcze coś zbudować, gdy mentalność i przyzwyczajenia ciągle dają o sobie znać?

Książka przesycona jest emocjami, pokazuje schemat od którego można się uzależnić, sielankowy początek znajomości, wskazuje że może coś z tego być, potem przychodzą kłamstwa, mydlenie oczu i trudność wydostania się z toksycznej znajomości, tym bardziej, że druga osoba nie odpuszcza. Mi nasuwa się jedno, nikt nie pomoże takiej osobie, bo ona musi popełniać własne błędy by z perspektywy czasu stwierdzić, że to nie ma już sensu, wtedy otworzy szeroko oczy i może doceni to co ma na wyciągnięcie ręki.